Header Image

Historia fotografii - pod redakcją Juliet Hacking

To już kolejny album z historią fotografii, który sprawiliśmy sobie pod choinkę. Cena jest dość znaczna i właściwie tylko w ramach prezentu można sobie pozwolić na podobne wydawnictwo. Niemniej, książka jest dobrze opracowana, rzeczowa i objętościowo duża. Interesują mnie przede wszystkim techniki oraz style fotografii XIX-wiecznej. Z ubiegłego wieku za najbardziej interesującą uważam fotografię reporterską. 
W Historii fotografii (Photography. A Whole Story) pod redakcją naukową Juliet Hacking mamy przekrój przez blisko dwa wieki fotografii - od prób najwcześniejszych, przez fotografię użytkową do nowoczesności z postmodernizmem na czele. Zarówno Hacking, jak i David Capmany, który jest autorem przedmowy, znani są w brytyjskim środowisku związanym z fotografią, i tak - Heacking jest wieloletnim współpracownikiem Sotherby's, a Campany zarówno pisze o fotografii, jak i sam jest uznanym fotografem, oraz wykładowcą. Każda ważniejsza fotografia umieszczona w publikacji jest pieczołowicie opisana, a czytelnik dostaje zarys techniki jej wykonania oraz sylwetkę artysty. Na stronie oprócz dużego zdjęcia przygotowano specjalnie małe fragmenty, na które oglądający powinien zwrócić uwagę. Co ciekawe, nie są to suche opisy, a niekiedy pełne życia mini-eseje na dany temat. 


Będę wracała do tego albumu i to mam nadzieję często. Wiecie, jak zakochana jestem w fotografii XIX-wiecznej, jej prekursorach i ich pracach. Mogę nad dagerotypami, talbotypiami, fotografiami wykonywanymi metodą mokrej płyty kolodionowej siedzieć godzinami - tak mnie to pasjonuje. Jakiś czas temu pisałam o Rogerze Fentonie, o historii fotografii pisałam z okazji 244 rocznicy urodzin Louisa Daguerre'a, polecam również swój artykuł o fotografii streoskopowej
Album zawiera najważniejsze - również te kontrowersyjne - zdjęcia, które do tej pory zrobiono. Brakuje mi części znaczących zdjęć, które można znaleźć TU, a także - naszych rodzimych fotografów, wśród których za najważniejszych uważam Tomasza Gudzowatego, oraz Krzysztofa Millera i Marcina Sudera. 
W albumie znalazłam kilka fotografii naprawdę unikalnych, których bezskutecznie szukałam, a także szereg  ciekawostek, których do tej pory nie byłam świadoma. 
W serii ukazały się Historia architektury, Historia mody oraz Historia kina. Dwie pierwsze chętnie bym nabyła, co do kina, to mam kilka takich przekrojowych opracowań. Jednak najbardziej marzy mi się album z samymi fotografiami z początku istnienia tego medium, tak powiedzmy, aż do boomu fotograficznego, kiedy to tanie kartoniki i niewielkie koszty produkcji wyparły prawdziwych artystów fotografii. 
Mam zamiar napisać jeszcze o kilkorgu ważnych postaciach związanych z fotografią, wśród których znajdzie się czwórka moich ulubionych artystów. Mam nadzieję, że chętnie przeczytacie o sylwetkach Julii Margaret Cameron, Henrym Peach Robinsonie, czy dość kontrowersyjnych fotografiach Charlesa Lutwidge'a Dodgsona, czyli Lewisa Carrolla, a na widok barwnych fotografii Prokudina-Gorskiego wpadniecie w zachwyt.  

Szczypta soli szczypta bliźnich - Magdalena Samozwaniec


Jak niedawno pisałam (tu), w moje ręce wpadła stara, oprawiana introligatorsko książeczka, zawierająca zabawne anegdotki, dykteryjki, fraszki, listy. Troszkę podobna do Przybory z zeszłego miesiąca. Dopiero ostatnio wpadłam na pomysł wyszukania autora: Magdalena Samozwaniec wydała tę niewielką książeczkę nakładem wyd. Iskry w 1968 roku. Tomik Szczypta soli szczypta bliźnich wchodzi w skład serii Biblioteka Stańczyka. BS wydawana była od 1957 roku, a zawierała literaturę humorystyczną i satyryczną. Jak wspomniane przeze mnie Listy z podróży Przybory i ten tom jest ilustrowany - tym razem stroną graficzną zajęła się Maja Berezowska, artystka związana między innymi z Przekrojem (za każdym razem zamiast mówić Przekrój mam ochotę powiedzieć: stary, dobry, krakowski Przekrój). 


Książka podzielona jest tematycznie na Myśli srebrne i posrebrzane, Parodie, Wiersze satyryczne i Felietony. Wszystko nienachalnie zabawne, inteligentne. Tu mrugnięcie okiem, tam nawiązanie do literatury, do tego napisane, że cud, miód i orzeszki. Dla miłośników "humoru z tamtych lat" i... starego, dobrego, krakowskiego...  


Książka wygrzebana ze skrzyni podczas czyszczenia magazynów bibliotecznych, a przeczytana na wyzwanie CZYTAMY KSIĄŻKI NIEOCZYWISTE (zapraszam do dzielenia się podobnymi starociami, cymeliami, białymi krukami...)

Inne głosy, inne ściany; Muzyka dla kameleonów - Truman Capote

„Zacząłem pisać mając osiem lat – ni z tego, ni z owego, nie inspirowany niczyim przykładem. Nie znałem nikogo, kto by pisał; mało tego, znałem niewiele osób, które czytały” - tak Truman Capote pisze w przedmowie do Muzyki dla kameleonów.

Truman Persons (Capote jest jego pseudonimem literackim) przyszedł na świat w 1924 roku w Nowym Orleanie, niejednokrotnie odmalowanym przez pisarza w licznych opowiadaniach. Dorastał umieszczany u licznej rodziny, miedzy innymi w Luizjanie, Alabamie i Missisipi. W Monroeville (Alabama) poznał chłopczycę, Harper lee, o której pisałam przy okazji lektuty Zabić drozda.

Od dziecka wytrwale ćwiczył pisanie; w wieku lat siedemnastu publikuje prozę narracyjna w New Yorkerze, Harper’s Bazaar, Atlantic Monthly. Jego pierwszym sukcesem na dużą skalę była powieść Inne głosy, inne ściany wydana w 1948, kiedy Capote miał zaledwie 24 lata. Inne głosy są opowieścią na wpół autobiograficzną, młody chłopak Joel Knox przybywa do tajemniczego Landing by po śmierci matki zamieszkać z nigdy niewidzianym ojcem. Stara ruina stojąca samotnie na odludziu ma swoje sekrety, a zamieszkała jest przez rozbitków życiowych, dziwne indywidua, które mają niebagatelny wpływ na charakter młodzieńca. Capote dość odważnie wyraża się o swoim homoseksualizmie – piękną apoteozę miłości wkłada w usta Dolores z opowiadania stryja Randolfa. Capote funduje czytelnikom prozę ożywczą, jednocześnie o dusznym klimacie, bardzo hermetyczną, niekiedy groteskową, jednak jest to proza marzycielska jak obraz chłopca z tyłu okładki.

Muzyka dla kameleonów jest jedna z ostatnich książek Capote’ego. W większości są to opowiadania, bardziej lub mniej autobiograficzne. Niektóre fragmenty będę pamiętała latami – brawurowa ucieczka pisarza przed policją, oskarżenie o pedofilię jednego ze znajomych, oraz obraz Marylin Monroe. W tomie znajdują się także wywiad z mordercą kojarzonym z „bandą Mansona”, oraz opowiadanie Ręcznie rzeźbione trumny, które bardzo przypomina Z zimną krwią, które jak sam pisarz twierdzi, miało wznieść reportaż na wyżyny literatury. Przyznaje się również do swojej fascynacji Agathą Christie, Henrym Jamesem, Flaubertem, podziwiał Willę Carter.

Czytając Trumana Capote oddycham. To tak dobra proza, że czytanie jej jest rzadką przyjemnością. Uprzednio napisałam, że nie przypadło mi do gustu Śniadanie u Tiffany’ego, ale chyba za bardzo porównywałam je z genialnym filmem. Wrócę do Śniadania. Przed końcem roku przeczytam także Harfę traw. Mimo licznych kontrowersji wokół jego życia, a także literatury (cytował dosłownie i bez zgody swoich przyjaciół) jestem zdecydowaną wielbicielką jego twórczości.

Aktor-autor, czyli: aktorzy, do piór!

Wielu aktorów wydaje wspomnienia, autobiografie, dzienniki, a także książki kucharskie. o nich nie będę pisała. Wielu jednak ma za sobą bardziej czy mniej udane pozycje beletrystyczne, wiersze, eseje.
Niekwestionowanym „królem pióra” wśród aktorów jest Woody Allen – w naszym kraju wydano aż jedenaście jego powieści i zbiorów esejów.
Ethan Hawke jest autorem dwóch powieści: Ash Wednesday (Środa popielcowa) oraz The Hottest State.
Tom Courtenay wydał korespondencję z matką z lat 60-tych (Dear Tom).
Simon Callow, aktor brytyjski znany z wielu ról, wydał ostatnio biografię Dickensa. Napisał także biografię Orsona Wellesa, Charlesa Laughtona i parę innych książek.
King Bruce Lee karate mistrz był taoizującym filozofem, a swoje nauki zawarł w licznych pismach.
Madonna jest autorką serii książeczek dla dzieci Angielskie Różyczki.
Stephen Fry również jest uznanym pisarzem, jego powieść Blagier cieszy się również naszym kraju sporą popularnością.


Hugh Laurie (kolega Fry'a) jest autorem wydanej trzy lata temu powieści Sprzedawca broni.
Kirk Douglas jest autorem powieści  "o miłości i odkrywaniu prawdy" Taniec z diabłem.
Tommy Steele oprócz wspaniałych wspomnień (Bermondsey Boy: Memories of a Forgotten World), wydał książkę historyczną o II wojnie światowej, dokładnie o Dunkierce (The Final Run).
Również David Thewlis, który gościł w naszym jest autorem powieści. Nosi ona tytuł The Late Hector Kipling.
Peter Ustinov, którego kojarzymy z rolą Nerona w ekranizacji Quo Vadis z 1951 roku jest autorem kilku powieści, w tym przetłumaczonej na polski Stary człowiek i pan Smith.
Krzysztof Pieczyński opublikował szereg tomików poezji, a także opowiadania i listy.
Popularny komik amerykański, Steve Martin jest autorem całkiem poważnej powieści Shopgirl (Ekspedientka).
Sławna Alexis, czyli brytyjska aktorka (tak, brytyjska!) Joan Collins ma na swoim koncie kilka romansów obyczajowych.
Shirley MacLaine, znana ze Stalowych magnolii i Czułych słówek jest autorką kilkunastu powieści "wspomnieniowych".
Dwie polskie gwiazdy z zamiłowaniem do pisania to prawnuczka Jana Parandowskiego, Joanna Szczepkowska, autorka piętnastu pozycji, m.in. Kocham Paula McCartneya, oraz Krystyna Janda, autorka sześciu książek, wśród których najsławniejsza to Gwiazdy mają czerwone pazury wydana w 1998 r.
Monika Luft, prezenterka i... aktorka (zagrała kilka ról epizodycznych) jest autorka Śmiechu iguany.

Naomi Campbell, topmodelka i aktorka (zagrała w kilku filmach) jest autorką powieści Swan, opowiadającej o dylematach... topmodelki. 
Jerzy Stuhr prócz kilku książek autobiograficznych wydał w tym roku wraz z córką wierszyki dla dzieci Kto tam zerka na Kacperka?
Do grona aktorek piszących dołączyła także Izabela Kuna książką Klara.
Znana hollywoodzka aktorka Julianne Moore jest autorka wydanej również w naszym kraju książki dla dzieci pt. Truskawkowe Piegi.
Tego roku także doczekaliśmy się pisarskiego debiutu mieszkającej od lat w Stanach Zjednoczonych Dagmary Domińczyk, znanej z filmu Jack Strong. Jej powieść to na poły autobiograficzna Kołysanka polskich dziewcząt.
Teri Hatcher znana z Gotowych na wszystko jest autorką "życiowego poradnika" Spalony tost.
Znany z wielu ról John Lithgow (ostatnio mogliśmy oglądać go w filmie Interstellar) jest autorem książek dla dzieci.
Także Tom Hanks zapowiedział wydanie zbioru opowiadań, a seria książek s-f pod tytułem EartEnd Saga wyjdzie niedługo spod pióra znanej z serialu z Archiwum X – Gillian Anderson.

Wystawę można oglądać do końca roku w Filii nr 4 PiMBP w Rybniku

Jak znaleźć autora?

Jakiś czas temu w moje ręce wpadła książka, bardzo ciekawa zresztą, pełna fraszek, zabawnych anegdotek, dykteryjek, felietonów... tyle, że nie wiem czyja, bo okładka szaro-brązowa, widocznie introligatorska, a karty tytułowe wyrwane, bo biblioteka pozbywała się książek prawie-zaczytanych.
Jestem z natury dociekliwa, więc pierwsze co przyszło mi do głowy, to poszukać w katalogu Biblioteki Narodowej, bo BN jako jedna z bodajże siedemnastu bibliotek ma obowiązek przechowywania egzemplarza obowiązkowego. 
Weszłam do katalogu: TU, wpisałam odpowiedni tytuł, którego fragment drobnym drukiem znalazłam na strony (każda książka co ileś tam stron ma znacznik tytułu, wynika to z wymogów drukarskich):


Książeczka się znalazła.

Wybrałam oczywiście pozycję nr 2. Jakież było moje zdziwienie, kiedy okazało się, kto tę książkę napisał:
Nie tylko znalazłam tytuł, autora, (no, miejsce i datę wydania oraz wydawcę miałam z tyłu na cenzurce), a nawet "oprawcę" graficznego i serię.
Jeżeli macie takie dziwne problemy, to spieszę donieść, że każdy da się rozwiązać, jak widać na powyższych obrazkach.

Zabić drozda - Harper Lee

Są takie powieści, które trzeba znać. I Zabić drozda jest właśnie taką powieścią. Mądra, napisana z lekkim humorem, liryczna opowieść o końcu dzieciństwa, wkraczaniu w świat niezrozumiałych dorosłych i ich reguł.

Narratorką jest mała chłopczyca, Smyk (w innym wydaniu Skaut), mieszkająca w niewielkim miasteczku w stanie Alabama, dorastająca pośród zubożałych białych i wolnych potomków niewolników. W postaci rezolutnej dziewczynki odnajdujemy alter ego autorki. Nelle Harper Lee, pochodząca z Monroeville (Alabama) była właśnie taką chodzącą po drzewach chłopczycą; jej nazwisko nieodłącznie kojarzy się z innym amerykańskim autorem, Trumanem Capote, z którym Lee dorastała. W powieści Inne głosy, inne ściany Harper Lee została uwieczniona w postaci Idabel, dziewczynki bezpretensjonalnej, trochę buńczucznej, nie przejmującej się własną płcią, wręcz ją negującą. Można powiedzieć, że Lee odwdzięczyła się Capote’emu – jasnowłosy Dill, drobny chłopaczek, najlepszy przyjaciel Smyk to właśnie autor późniejszego bestselleru Z zimną krwią (co ciekawe, Lee pomagała Capote’emu zebrać materiał do książki).

Zabić drozda jest książką z nurtu literatury psychologiczno-społecznej, bardzo poczytnej w połowie ubiegłego wieku. Splatają się tu wątki dramatyczne (oskarżenie o gwałt może skutkować wyrokiem śmierci dla Bogu ducha winnego młodego Murzyna), społeczne (przekrój społeczny małego miasta dotkniętego wielkim kryzysem, uprzedzenia rasowe), problem dorastania oraz ustalania się priorytetów i kształtowanie osobowości młodego człowieka. Wielkim autorytetem dla Smyk jest jej ojciec, Atticus Finch. Atticus, niemłody prawnik, podejmuje się – jako jedyny w okolicy – obrony Toma Ribinsona, na którego miasteczko praktycznie już wydało wyrok; Robinson jest bowiem ciemnoskóry, a więc i winny. Dla Atticusa nie jest to oczywiste, co w konsekwencji stawia go po drugiej stronie barykady narażając na szykany ze strony mieszkańców.

Chyba każdy, kto czytał Drozda chciał mieć tak dobrego, mądrego i cierpliwego rodzica, jakim był Finch, lub w najśmielszych marzeniach chciałby taki być. Jego stoicka postawa, swoisty „zen”, a także wiara w dobro wprost onieśmielają.
Jednocześnie jesteśmy świadkiem zabaw i podchodów trójki przyjaciół – Smyk, Dilla i Jema, brata dziewczynki, pod stary dom, w którym mieszka izolująca się rodzina, o której krążą przeróżne plotki.

Za tę piękną i pełną ciepła opowieść Harper Lee została w roku 1961 nagrodzona Pulitzerem. Trzy lata później na ekrany kin wszedł film Roberta Mulligana z genialnym Gregorym Peckiem w roki Atticusa. Kto widział film, chyba nie pozbędzie się twarzy Pecka czytając książkę Lee.

Znaki szczególne - Paulina Wilk

Od razu wiedziałam, że Paulina Wilk przeniesie mnie w lata 80-te Znakami szczególnymi. Książka opisywana jako biografia pokolenia jest bodaj pierwszą próbą opisania dzieciństwa i dorastania dzisiejszych trzydziestokilkulatków. Wilk, rocznik 1980, córka wojskowego i bibliotekarki (później urzędniczki) wzrastała w niewielkiej miejscowości pod Warszawą, wszyscy mieli „po równo”, a na meble czekało się miesiącami.

Gliwice, rynek, czerwiec 1987 rok. Za czym kolejka ta stoi???
Smak kisielu z tartym jabłkiem, zapach szkolnych ławek, tych zielonych, wyprofilowanych z miejscem na pióro i dziurką na kałamarz, zabawy patykami, pomarańcze pod choinkę, raczki w papierowej torebce rozdawane w dniu urodzin w szkole… Paulina Wilk Znakami szczególnymi obudziła we mnie wiele wspomnień. Czułam je, pachniały mi, smakowały. Guma do żucia z kowbojem kupowana w sklepiku na dole, sklepy samoobsługowe, w których kupowało się musztardę w fikuśnych kufelkach, „prześwietlało” jajka z pieczątką. W telewizji mówili o kolejnym plenum, o tym, że dochodzimy do Europy (zawsze wtedy byłam skonsternowana, bo wiedziałam, że przecież Polska leży w Europie). 5-10-15, Domowe przedszkole, ukochane piosenki Piccolo Coro Dell Antoniano, teatr O pięknej Pulcheryi i szpetnej bestyi… Pochody, festyny, oglądanie ekspozycji meblowej na Żwirki i Wigury.
Lata dziewięćdziesiąte zapamiętałam chyba tak samo, jak Wilk: kolorowe długopisy, pachnące zielonym jabłuszkiem okładki na zeszyty, pierwszy walkman, kolorowe teledyski, kasety magnetofonowe kupione za kieszonkowe, „popiwek” i „kuroniówka”, naklejki 3d, tureckie swetry.
A potem wejście do Unii; dogoniła nas nowoczesność, każdy ma „mądrą” komórkę, która – jak pisze Wilk – pamięta za nas wszystko. Autorka pisze również o samotności XXI-go wieku, samotności w wielkim mieście, gdzie zamiast relacji jest jednorazowość i spełnianie marzeń napędzanych kolorowymi billboardami. Zastanawia się, gdzie podziały się te serdeczne relacje z podwórka, ze szkoły? Jest zniesmaczona sferą publiczną: polityką, służbą zdrowia… Nasi rodzice powtarzali do znudzenia, że jeżeli będziemy się uczyć, dojdziemy do czegoś. Po studiach nagle „to coś” przestało istnieć, bo zmieniły się reguły gry i wygrywali ci najagresywniejsi, nie ci najlepiej wykształceni, a już z pewnością nie humaniści, którzy są raczej obiektami kpin, jakoby nie potrafili do trzech zliczyć.
Jestem sentymentalna, przyznaję się. Miałam wspaniałe dzieciństwo, z którego mam milion zdjęć – czarno-białych, niewyraźnych, robionych „ruskim” aparatem, wywoływanych po nocach przez tatę. Na zdjęciach jestem uśmiechnięta, mam na sobie spodenki, które wydziergała mi mama, jestem otoczona książeczkami, lalkami o ładnych buziach, albo pozuję na dworze, w czasie spaceru do lasku miejskiego, gdzie można było pooddychać czystym powietrzem, rozłożyć kocyk.
Paulina Wilk opisuje nasze, stojące w rozkroku pokolenie. Urodziliśmy się, kiedy wszystko było proste, nie było portali społecznościowych, papierosy nie były ładowane prądem, książki miały szare okładki, komórka kojarzyła się z węglem, nikt nie przejmował się glutenem, a coca-cola była napojem bogów. Od tamtych czasów minęło ładnych parę dekad, wszystko odwróciło się o 180 stopni i – mam wrażenie, że Wilk to ciąży, że Znaki szczególne wyrosły z tęsknoty, ze znudzenia nawałem rzeczy, rozczarowania obrotem spraw.
Gliwice, Żwirki i Wigury, Festyn dożynkowy (?). Czerwiec 1987 rok

Ta mała po lewej w sukience w kratkę - to ja:)

Herbatyzm; Księga herbaty - Okakura Kazuo.

(Czarka imitująca chińską czarkę z dynastii Sung)
Herbata nie ma arogancji wina, zadufania kawy, czy afektowanej niewinności kakao.
Herbatyzm jest kultem piękna, które daje się odnaleźć w codziennej, szarej egzystencji. Wdraża nam poczucie czystości i harmonii, tajemnicę wzajemnej życzliwości i romantyzmu ładu społecznego. W istocie swej jest uwielbieniem Niedoskonałości, nieśmiałą próbą osiągnięcia czegoś znośnego w naszym nieznośnym życiu.(...)

Herbatyzm jest sztuką zatajania piękna, które należy znajdować samemu; jest sztuką sugerowania tego, czego nie ośmielamy się obnażyć. Jest szlachetną umiejętnością kpienia z samego siebie, spokojnie, lecz przenikliwie, a zatem samą kwintesencją humoru - uśmiechem filozofii.* 

* Post jest cytatem z Księgi herbaty - Okakura Kazuo.

Listy z podróży - Jeremi Przybora

Drogi Czytelniku, jeżeli na hasło "Starsi Panowie" po sercu rozlewa Ci się coś ciepłego, a w uszach dźwięczą miłe dla ucha piosenki, jeżeli porywa Cię czar subtelnej satyry - ta książeczka jest dla Ciebie!
Listy z podróży Jeremiego Przybory są zbiorem anegdotek, dykteryjek, śmiesznotek, które wydarzyły się (bądź są licentia poetica) Przyborze, Wasowskiemu i kilkorgu przyjaciołom... w obrębie Warszawy. Bowiem Listy są zapisem spacerów, wycieczek, peregrynacji po stolicy lat sześćdziesiątych. Tytuł jest przekorny, ale tego się można było po Starszym Panu spodziewać. 
Książeczka - celowo używam tego określenia, bo jej objętość nie przekracza stu stron - wydana jest przez Czytelnika w 1964 roku. Ilustrowana wspaniałą kreską Jerzego Srokowskiego, który był między innymi autorem scenografii do Kabaretu Starszych Panów. Szkoda, że nie Listy z podróży nie zostały wznowione, bo wyczuwam sukces - nie tylko komercyjny; wielbiciele finezyjnego humoru byliby zachwyceni mogąc włączyć tę pozycję do swojej biblioteczki.

Książka  wyszukana na wyzwanie 


Śmierć komiwojażera - Arthur Miller

Dobry dramat musi zapadać w pamięć i pobudzać do przemyśleń; jak Wujaszek Wania, jak Dzika kaczka. Jak Śmierć komiwojażera. Ten ostatni wyszedł spod pióra jednego z najwybitniejszych pisarzy amerykańskich XX-go wieku. Arthur Miller był uważany za spadkobiercę i kontynuatora Henryka Ibsena; dobry dialog, złożony rys psychologiczny, motyw „życiowego kłamstwa”*, konflikt postaw ludzkich. Za Ibsenem również Miller przejął krytykę społeczeństwa z jego twardymi regułami. Być może w Śmierci komiwojażera po części odmalował dramaturg swoje dzieciństwo.


Urodził się w 1915 roku jako syn żydowskiego emigranta z Austrii. Dorastanie Millera zbiegło się w czasie z wielkim kryzysem – ciężka, uczciwa praca fizyczna nie dawała szansy na wyjście z biedy. Po ukończeniu szkoły średniej dostał się na Uniwersytet w Michigan, który opłacał imając się każdej pracy, która się nadarzyła. To właśnie na studiach zaczął specjalizować się w dramaturgii, a jego sztuka No Villain została uhonorowana Avery Hopwood Award. Nagroda, z którą wiążę się stypendium pozwoliła Millerowi skupić się na nauce. Związał się wówczas z lokalna gazetą, oraz radiem, dla którego napisał liczne słuchowiska. W 1944 odnosi pierwszy sukces dramatem Człowiek, który osiągnął pełne szczęście. Trzy lata później wystawia dramat Wszyscy moi synowie w nowojorskim Coronet Theatre, tym samym wchodząc do panteonu klasyków amerykańskich. W 1949 na deskach Morosco Theatre zostaje wystawiona Śmierć komiwojażera, za którą Miller otrzymuje Pulitzera. Dwa późniejsze dramaty: Czarownice z Salem (nawiązujące do niebezpośrednio do komisji McCarthy’ego) oraz Widok z mostu potwierdzają jedynie geniusz Millera.

Jednocześnie prasa tuż obok recenzji sztuk szeroko komentuje życie prywatne dramaturga. Z pierwszą żoną, studencką miłością, z którą doczekał się potomstwa rozstał się dla gwiazdy filmowej, Marilyn Monroe. Monroe u boku Millera aspiruje do wyemancypowanej aktorki dramatycznej – Miller pisze dla niej scenariusz jednego z jej najlepszych filmów, The Misfits (Skłóceni z życiem). Po rozwodzie z Monroe ożenił się z uznaną fotograficzką Inge Morath, z którą był aż do jej śmierci.
Jednakże po rozwodzie z MM jego talent jakby przygasł. Pisał, lecz nie były to już dramaty genialne, na miarę Śmierci komiwojażera.

Jego dzieła wielokrotnie przenoszono na język filmu. Za jedną z najlepszych ekranizacji uważa się nakręconą w roku 1951 z Frederickiem Marchem w roli Willy’ego Lomana. Za równie dobrą, o ile nie lepszą można uznać ekranizację Volkera Schlöndorffa z 1985 roku ze świetną grą Dustina Hoffmana i Johna Malkovicha. Warto zauważyć, że Schlöndorff w swojej oszczędnej i niemal teatralnej ekranizacji zachował muzykę Alexa Northa z filmu Laslo Benedeka.

W 1965 roku Arthur Miller odwiedził Polskę. Spotkał się wówczas z naszymi literatami i aktorami, a także wizytował próby Po upadku, w którym jedną z głównych ról grała Elżbieta Czyżewska. TU możecie obejrzeć krótką relację z tego spotkania zarejestrowaną przez PKF.

* za: Michał Misiorny Współczesny teatr na świece, sylwetki pisarzy

Potargowo:)

Targi Książki w Katowicach odbywały się w dniach 21-23 listopada. W piątek – z tego co wiem – odbywały się prezentacje biblioteczne adresowane do szkół. Za to drugi dzień zdecydowanie należał do blogerów. Nie mogłam ominąć imprezy, która odbywała się niemal pod moim nosem. Wcześnie rano złapałam pociąg do stolicy Górnego Śląska; oczy mało mi z orbit nie wyszły, kiedy okazało się, że podjechał taki zdezelowany blaszak, zamiast nowoczesnej kolejki podmiejskiej (miałam chyba pecha, bo również takim „złomem” wracałam). W Katowicach wysiadłam przed dziewiątą, a otwarcie targów przewidziano na dziesiątą. Siłą rzeczy musiałam się poszwędać po mieście. Podziwiałam liczne murale, zrewitalizowane przestrzenie, odnowione ulice, „coś” na rynku, a w końcu podreptałam na dobrze mi znaną ulicę Bankową w okolicę WNSu (mój były wydział). Stamtąd miałam tylko kawałek do wspaniałej CINiBY, która niestety, jak większość obiektów w K-cach była osiatkowana i nie dała się korzystnie sfotografować. Zabrnęłam również w okolice nowej siedziby NOSPRu; budynek jest przepiękny, monumentalny, jednocześnie stonowany, a okolony niewielkimi drzewkami i ławkami wprost urzeka.


NOSPR

Spodek. No cóż, zawsze miałam wrażenie, że zaraz zacznie wirować i oderwawszy się od chodnika poszybuje „do swoich”;) Jakoś nie potrafię gospodarować czasem, bo znów byłam zbyt wcześnie, ale przynajmniej poznałam Anię z Lektur wiejskiej nauczycielki oraz Janka z Tramwaju nr 4. Przed otwarciem bramek wyobrażałam sobie, że runiemy tłumem godnym wyprzedaży w Lidlu, ale było nas nie tak znów wielu – co ciekawe, wśród wchodzących znalazł się lekko podenerwowany pan, który szedł na wyprzedaż sprzętu zimowego (ale o co chodzi?). Zebrawszy się większą blogerską grupą pomaszerowaliśmy do sali nr 1, w której  miał odbywać się panel blogerski. Dziewczyny ze Śląskich blogerów książkowych już czekały. W związku z „niemaniem” mikrofonu proszeni byliśmy o zrobienie przytulnego kółeczka wokół moderatorek – panele moderowały po kolei Ilona z Ostatniego Czytelnika oraz Archer z Do ostatniej pestki trzeba żyć. I zaczęło się. Czy chcemy czytać tylko i wyłącznie o książkach, czy o tematach różnych? Przyznałam się, że czasem wtrącę jakiś film, relację z wystawy, robótkę – okazało się, że ja i Janek jesteśmy prowadzącymi blogi lajfstajlowe; poczułam się jak Kasia Tusk;) Również Szyszka z Kawy z Cynamonem przyznała się do odstępstw od tematów tylko i wyłącznie recenzyjnych. Magdalenardo stuprocentowo optowała za wpisami tylko i wyłącznie książkowymi. Silaqui postulowała, by nie bać się wyjść poza ramy. Kolejne pytanie dotyczyło tego, dla kogo piszemy? Dla siebie, czy dla czytelników. Ty chyba była między nami zgodność, że i dla siebie i dla czytelników. Oczywiście rozmowa zeszła na temat statystyk. Tu muszę się zgodzić z Jankiem, by nie zwracać uwagi na statystyki googla (blogera),  a założyć Google analytics: nie wiem jak dla Was, ale dla mnie bardziej liczą się odwiedzający powracający, nie pojedyncze wejścia z wyszukiwarek, które odsyłają w przypadkowy sposób. Bardziej wartościowe jest utrzymanie czytelnika, sprawienie, by wracał, niż ściąganie „zabłąkanych” googlujących. Czy krytykować książki recenzyjne? No, ciężka sprawa. Padło również pytanie o pozyskiwanie książek, a także o długość recenzji. Wyszło na to, że to w gruncie rzeczy sprawa zupełnie indywidualna. Dość długa dyskusja wywiązała się przy pytaniu o komentarze, czy komentować, jak długie i na ile wnikliwe powinny być i dlaczego de facto brak jest polemiki na blogach?


Od lewej: Szyszka (Kawa z Cynamonem), Ania (Lektury wiejskiej nauczycielki), Miranda (Kawa z Cynamonem), Archer (Do ostatniej pestki trzeba żyć), Janek (Tramwaj nr 4), ja, Agnieszka (Dowolnik)
Właściwie konkluzji nie było, ale fajnie było porozmawiać z innymi ludźmi z tej samej bajki. Widziałam dużo nowych twarzy (jedna z blogerek to zupełna świeżynka – bloguje od zaledwie trzech miesięcy, ale idzie jej bardzo dobrze), miło było również spotkać Sardegnę, Karolinę i Agnieszkę z Dowolnika.
W przerwie paneli (około 11:30) zeszliśmy na salę główną. No i tu mnie zamurowało: nie dość, że stało tylko kilka stoisk na krzyż, to jeszcze na sali rozlegało się… ona tańczy dla mnie, po którym nastało gangnam style. Straszny zgrzyt, który się okazał być zabawą dla dzieci (litości!). Po lewej stronie od wejścia rzeczywiście stały rozstawione stoiska ze sprzętem sportowym (narty, etc), a w tyle biżuteria. Gdzie ja jestem? – myślałam – na bazarze?! Ale pal licho. Po drugiej kawie w kafeteryjce blisko sceny wreszcie dojrzałam jakichś autorów, których kojarzyłam: Philipiuka nie da się nie zauważyć, bo jest bardzo charakterystyczny, tyłem do mnie (oj, niestety) stał Jakub Ćwiek. Żałowałam, że nie miałam przy sobie jakiejś jego książki, bo co bym mu miała podetkać do podpisu, papierową serwetkę? Może następnym razem.
Wypada wspomnieć jeszcze o dwóch miłych akcentach, otóż dziewczyny ze Śląskich blogerów książkowych zorganizowały cieszącą się wielką popularnością wymiankę książkową, a także obdarzyły nas paczuszkami z – a jakże – książkami. Mnie się dostał Victor Horvath, z czego bardzo się cieszę, chociaż do teraz nie jestem w stanie powiedzieć, gdzie słyszałam to nazwisko (w Dwójce z pewnością).
Po targach, które żegnaliśmy bez żalu impreza przeniosła się do City Rock. Tu również  śmiechom, dyskusjom i okazjonalnym fotkom nie było końca. Wracałam do domu pozytywnie naładowana, nie tyle targami, które były mizerne, co spotkaniem z przemiłymi ludźmi, z którymi łączy mnie wspólna pasja.

Dwoje ludzi - A. A. Milne

Po Dwoje ludzi chciałam sięgnąć już od jakiegoś czasu. Żałowałam, że nie kupiłam jej w antykwariacie kilka lat tamu, bo od tamtej pory była dla mnie niedostępna. Wyobraźcie sobie, jak się ucieszyłam, kiedy koleżanka podarowała mi ją, bo szkoda jej było wyrzucić, a książka przecież całkiem dobra. No więc adoptowałam książkę i jeszcze tego samego dnia zabrałam się za czytanie.
Może nie nazwałabym tego rozczarowaniem, ale książka mnie nie porwała. Jest to nieco infantylna opowieść o bogatym próżniaku, którego jedyna powieść odnosi wielki sukces. Reginald Wellard mieszka na wsi wraz ze swoją młodszą o około piętnaście lat żoną, Sylvią. O ile Wellarda można spokojnie nazwać Kubusiem Puchatkiem w ludzkim ciele (przykro mi, ale porównanie z Kubusiem jest nieuniknione), to Sylvia rozpływa się w braku jakichkolwiek dających się zdefiniować cech, słowem, Sylvia jest napisana kompletnie bez charakteru. 
Jedyna książka Aleksandra Alana Milne'a adresowana do dorosłych czytelników w porównaniu z opowiastkami o Misiu o małym rozumku, niestety wypada blado. Co dziwne, nie jest to spowodowane czasami, w których powieść została wydana (rok 1931), ponieważ Milne'a koledzy z satyrycznego pisma Punch, tacy jak P.G. Wodehouse, czy Jerome K. Jerome nie tylko odnieśli sukces, ale i czytani są do dziś. Oczywiście, nie znaczy to, że Milne'a odradzam, bo tak nie jest - lekka proza napisana z humorem może czytelnikom przypaść do gustu, ale mojego serca nie podbiła. 
O życiorysie Milne'a nie wspominam celowo, bo niedługo zaczynam jego biografię.

Książka przeczytana na wyzwanie

WYSTAWA "NAJPIERW KSIĄŻKA - POTEM FILM!"

Jeszcze do końca listopada w filii nr 4 rybnickiej Biblioteki można oglądać wystawę Najpierw książka - potem film.

 Filmowcom często umyka wiele wątków z ekranizowanego działa. Dosłowne przełożenie książki na język ruchomych obrazów jest nierzadko niewykonalne. Filia nr 4 Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Rybniku proponuje czytelnikom sięgnięcie po literackie pierwowzory hollywoodzkich przebojów. Wystawa jest czynna w godzinach pracy biblioteki. Serdecznie zapraszamy i przypominamy: najpierw książka - potem film!


A Wy - czy najpierw sięgacie po książkę, czy dopiero za sprawą ekranizacji?
Przyznam, że u mnie jest różnie. Czasem po prostu ekranizacja jest pierwsza, ale kiedy idę na jakiś film, który interesuje mnie na tyle, że chętnie przeczytam pierwowzór - oczywiście książka ma wtedy pierwszeństwo. Niekiedy zdarza się, że film jest lepszy: moim zdaniem P.S. Kocham cię jest takim przykładem ekranizacji lepszej niż książka. Ale w 99% procentach to właśnie książka jest  lepsza, pełniejsza i do tego zachwyca językiem. 
Jakie ekranizacje odgadnęliście niedawno? Wybieracie się na jakieś do kina (w tym tygodniu wchodzi kolejna część Igrzysk śmierci)?



  Zdjęcia są mojego autorstwa, ale promują wystawę, więc możecie je obejrzeć na różnych portalach ;)

Stephanie von Hohenlohe Księżna nazistów - Jim Wilson

W książce Księżna nazistów Jim Wilson, brytyjski dziennikarz i dokumentalista zastanawia się nad fenomenem Stephanie von Hohenlohe-Waldenburg-Schillingsfürst. Ta Węgierka pochodzenia żydowskiego wykorzystywała urok osobisty by zjednać sobie wpływowych przyjaciół, wśród których byli potentat prasowy, właściciel Daily Mail, lord Rothermere, król Edward VIII z Wallis Simson, a także Adolf Hitler, dla którego stała się jedną z najniebezpieczniejszych kobiet międzywojennej Europy.
Stephanie von Hohenlohe przyszła na świat 16 września 1891 roku jako nieślubne dziecko Ludmili Kurandy, Żydówki z Pragi, która pod nieobecność męża (przebywał w więzieniu) miała romans z Maxem Wienerem. Po wyjściu z więzienia Hans Richter uznał małą Stephenie "za swoją", równocześnie dziewczynka "zyskała" pochodzenie aryjskie i katolickie (co oczywiście będzie oddziaływało na jej korzyść pół wieku później). Stephenie od najmłodszych lat uważana była za piękność. Jeżeli piękno spotka się z wyrachowaniem otrzymujemy groźną mieszankę. Rodzina Stephenie nie była bogata, ale dziewczyna była ambitna i za cel postawiła sobie wyjść za księcia, co też uczyniła. Małżeństwo nie przetrwało zbyt długo, ale Stephenie zyskała tytuł szlachecki (jej nieślubny syn również – sytuacja analogiczna do jej własnej!).
Krążąca po bogatych uzdrowiskach Europy Stephenie poznała Annabel i Jacka Kruse’ów (Annabel była cioteczną babką autora), milionerów i bon vivantów należących do śmietanki towarzyskiej. Annabel szczerze pokochała Stephenie; to ona poznała ją z lordem Rothermere, który znalazł w ramionach ambitnej kobiety pocieszenie.
Nastroje po pierwszej wojnie światowej w Wielkiej Brytanii i Ameryce dopisywały. Wyścigi drogich samochodów, przyjęcia, na których bywali wszyscy; żyło się, jakby jutra miało nie być. Nikt nie myślał o zbrojeniach, chociaż to właśnie Rothermere postulował finansowanie sił lotniczych (późniejszy RAF) w razie kolejnego konfliktu zbrojnego. Tym czasem we Włoszech rodził się faszyzm, a nowo wybrany kanclerz Niemiec rósł na potężnego przeciwnika. Ze słów Wilsona wyniosłam, że tylko Churchill był przeciwny entuzjazmowi, z jakim elity Zjednoczonego Królestwa wypowiadały się o Adolfie Hitlerze. Gorącymi admiratorkami Hitlera były szczególnie piękne siostry Mitford, zwłaszcza szaleńczo zakochana w fürerze Unity (po wypowiedzeniu wojny Niemcom przez Wielką Brytanię Unity próbowała popełnić samobójstwo). Siostra Unity, Diana była żoną brytyjskiej lidera faszystowskiej partii, Oswalda Mosleya. Mosley nie zyskał posłuchu, bowiem Brytyjczycy zbyt przywiązani byli do monarchii i źle odebrali próbę przeszczepu faszyzmu na demokratyczny grunt. O sympatii dla Hitlera mówiło się w najznamienitszych kręgach – król Edward VIII abdykował bo był do tego zmuszony – zbyt często łączono jego nazwisko z nazistami, sama Wallis Simson była gorącą admiratorką Hitlera, a po osiedleniu się pary na stałe Francji często mówiło się o powrocie pro-nazistowskiego króla na tron.
Wilson omawia wpływ przebiegłej i dwulicowej księżnej na tuzów Europy, podaje przykłady jej wyrachowania, knowania i zabiegi, których się dopuszczała dla własnych interesów, oraz interesów ukochanego fürera. Po wojnie odżegnywała się jednak od swojej szpiegowskiej działalności twierdząc, że działała dla pokoju, nie przeciw niemu.
Księżna nazistów nie jest tylko ciekawą biografią sprytnej kobiety, ale i wspaniałym rysem historycznym opisującym ciemną księgę Brytyjczyków sympatyzujących z nazistami. Propaganda, lobbowanie na rzecz wroga, jednocześnie zdrowy rozsądek niektórych spośród polityków (wspomniany Churchill), co miało wpływ na powojenną mapę Europy. Jaka więc była rola księżnej, której pokaźnymi teczkami dysponowały wywiad Zjednoczonego Królestwa i USA?

Łuk triumfalny - Erich Maria Remarque

Pełen skomplikowanych relacji, niejednoznaczny, emocjonalny, tragiczny - taki jest Łuk triumfalny Ericha Marii Remarque'a. Ta wydana w Stanach tuż po wojnie antywojenna powieść jest jedną z najbardziej znanych w dorobku pisarza. Zawarł w niej piękny przekaz: nawet w najtrudniejszych czasach możliwa jest miłość, kochać może nawet człowiek zastraszony i cierpiący który boi się miłości. Remarque zawarł w niej również swoje doświadczenia; urodzony w Osnabrück Erich Paul Remark dobrze znał wojenne piekło (był ciężko ranny na froncie w czasie I wojny światowej), które opisał w powieści Na Zachodzie bez zmian. Powieść ta jak i film nakręcony na jej podstawie na tyle nie rozjuszyła nazistów, którzy zaczęli prześladować Remarque'a dopatrując się w jego korzeniach pochodzenia żydowskiego. W 1939 roku Remarque emigrował do Stanów Zjednoczonych. Po wojnie zamieszkał w Szwajcarii, w której zmarł w 1970 roku.
Łuk triumfalny oprócz antywojennego wydźwięku, opowiada również o monotonii ludzkiej egzystencji przerywanej miłością, która przychodzi nie w porę. Ravic, doskonały chirurg, zarazem nielegalny emigrant z nazistowskich Niemiec, by nie wyjść z wprawy i mieć za co opłacić pokój w hotelu operuje nielegalnie "za" francuskiego kolegę. Jest świadkiem wielu bezsensownych śmierci pacjentek, które na własną rękę próbują usuwać ciążę. Niektóre z nich są prostytutkami, niektóre zwykłymi pannami, dla których ciąża przychodzi nie w porę. Życie głównego bohatera jest jałowe, a właściwie wyzute z głębszych relacji po części z przyczyn obiektywnych (bez paszportu nie ma co liczyć na legalny pobyt, co za tym idzie na własny dom, samochód, itp.), po części z przyczyn o wiele głębszych - Ravic uciekł z kraju, w którym go prześladowano, bo nie chciał przyłączyć się do ogólnonarodowego spędu pod symbolem swastyki; był poddawany torturom, z których najokrutniejsza było zamordowanie przyjaciółki Ravica na jego oczach. Koszmar jednak powraca - przypadkowo w ulicznym tłumie Ravic rozpoznaje oprawcę, za którym podąża... Jednocześnie w Paryżu, mieście uchodźców, Ravic ratuje niedoszłą samobójczynię, Joanne Madou, w której się zakochuje. Niemłoda już, zakochana w sobie para zostaje rozdzielona przez niesprzyjające okoliczności. W przededniu wojny świat staje na głowie, a bohaterowie piją calvados, gorzki jak ich miłość.
Jak odebrałam te powieść? Zakochałam się w niej! To jedna z najlepszych powieści, jakie czytałam. Ravic jest wspaniale napisanym bohaterem, w którym można się zadurzyć bez reszty. Ale Joanna irytowała mnie od początku - do tej pory tylko jedna bohaterka wywoływała we mnie autentyczne skurcze żołądka, a była nią Mildred z powieści W niewoli uczuć W. Somerseta Maughama. Dużą sympatią obdarzyłam Borisa, odźwiernego w Alhambrze, która w późniejszych latach słynęła jako lokal kolaborantów.
Świat, w którym przyszło żyć Joannie i Ravicowi to świat kulawy, naznaczony może nie tyle złem, co niechęcią, pogonią za czymś, co nie ma sensu... Tu liczą się pieniądze, stosunki, paszport, a nie umiejętności, wartość, miłość... Przyjaźń istnieje jedynie wśród emigrantów. I niby taka prosta opowieść o miłości, a tyle wzruszeń, tyle emocji.

Nadciąga noc. Irakijczycy w cieniu amerykańskiej wojny - Anthony Shadid


Siedziałam w przychodni czekając na swoją kolej. Skończyłam już książkę, która miałam ze sobą i przestawiłam się na radio - Trójkę, oczywiście. Traf chciał, że akurat Michał Nogaś, prowadzący audycje o książkach. Kto jak kto, ale redaktor Nogaś zawsze mnie na jakąś książkę nakusi i muszę ja potem kupić/mieć/przeczytać. Oczywiście od razu zapisałam autora i tytuł, a także skrótowo, o czym książka opowiada. Przy okazji wizyty w zaprzyjaźnionej księgarni stałam się posiadaczką własnego egzemplarza książki Nadciąga noc. Irakijczycy w cieniu amerykańskiej wojny Anthony’ego Shadida. Urodzony w Stanach Zjednoczonych Shadid miał libańskie korzenie, ale dorastał w stricte amerykańskiej rodzinie; języka arabskiego nauczył się o wiele później i do celów związanych z pracą. Ten wieloletni korespondent New York Timesa na Bliskim Wschodzie był świadkiem wkroczenia sił amerykańskich do Bagdadu w 2003 roku. Obserwował jak zmienia się świat Irakijczyków, ich życie i sytuacja polityczna. Paradoksalnie zmarł nie w wyniku ran postrzałowych, a… ostrego ataku astmy połączonego z alergią na końską sierść. Dla przypomnienia dodam, że w Iraku w 2004 roku zginął w wyniku ostrzału polski korespondent wojenny, Waldemar Milewicz (dżihadyści zignorowali napis PRESS na samochodzie).

Bagdad liczy sobie ponad półtora tysiąca lat. Miasto to naznaczone jest krwawą historią licznych podbojów, ale i uważane za jedno z najpiękniejszych i najlepiej rozwiniętych. Niestety, XX-ty wiek przyniósł Irakijczykom dalsze rozczarowania – Shadid przytacza analogiczny do tego z 2003 roku przykład „wyzwolenia” Iraku: w roku 1917 Anglicy wyzwalają Irak spod tureckiej niewoli, co prowadzi do krwawo stłumionego powstania w 1920 roku. Po wyniszczającej wojnie z Iranem i napaści na Kuwejt, która pociągnęła za sobą  operację Pustynna Burza, Irak na dziesięć lat został odcięty od świata i zdany na łaskę kacyków podległych dyktatorowi z powodu sankcji wprowadzonych przez USA. W jednym z wywiadów Madeleine Albright zapytana przez dziennikarkę: Słyszeliśmy, że pół miliona dzieci zginęło. Wydaje mi się, że to jest więcej niż zginęło w Hiroszimie. Jak pani myśli, czy ta cena jest warta tego? bezdusznie stwierdziła: Myślę, że to jest bardzo trudny wybór, ale cena – myślimy że jest to tego warte. Irakijczycy nigdy jej tego nie zapomną...
Kiedy w 2003 roku Amerykanie wkroczyli do Iraku ludzie mieli nadzieję na wolność i swobody obywatelskie, które za czasów Saddama Husajna były tłamszone. Dyktator faworyzował sunnitów kosztem bardziej religijnych szyitów. Dowództwo armii USA jednak nie miało planu, co robić z wyzwolonymi ziemiami, i z czasem w Iraku zapanował kompletny chaos. Jak z początkiem działań wojennych bombardowano cele w miarę dokładnie, tak później bombardowane zostały cele cywilne, w tym dzielnice mieszkalne. Mężczyzna trzymający na rękach swoje zabite w wyniku bombardowania dziecko krzyczy do Shadida „czy mój syn wygląda jak generał?!”. W ludziach rośnie rozpacz i  niepewność, co przyniesie jutro. Ceny żywności wzrosły, prąd i woda jest towarem luksusowym. I w pewnym momencie ktoś rzuca, że Husajn nie był taki zły, skoro po zbombardowaniu w czasie  Pustynnej Burzy elektrowni w dwa tygodnie przywrócił miastu dostawy prądu, a amerykanie nie potrafili tego zrobić przez rok… Ludzie buntują się przeciwko okupacji. (tu  możecie poczytać o „stabilizacji” Iraku)
Jednocześnie odżywają dawne animozje miedzy szyitami i sunnitami. Do głosu dochodzą skrajni ajatollahowie, tacy jak Al-Sistani. Rodzi się dżihad, a zamachy na miejsca święte wypełnione tłumami pielgrzymów, bazary pełne kupujących, oraz na utworzoną niemal od nowa policję przybierają na sile zbierając coraz krwawsze żniwo.
Jak żyć w świecie pogrążonym w mroku, w którym ma się wrażenie, że zawsze nadciąga noc? Autor odwiedza kilkanaście zaprzyjaźnionych rodzin; Irakijczycy słyną z gościnności nawet wobec obcych, a Shadid jest przecież jednym z najeźdźców. Czternastoletnia Amal prowadzi dziennik, który regularnie pokazuje reporterowi. Pisze: "Dziecięce serca są pełne lęku i bólu z powodu wojny... Czym zawiniły dzieci, że muszą płakać i dorastać, dźwigając bolesne brzemię wojny?" Nie wstydzi się wyrażać swoich opinii, jest coraz bardziej świadoma sytuacji w kraju, wojna kradnie jej dzieciństwo. Nawet wybory w 2005 roku, które dały Irakijczykom namiastkę wolności i nadziei nie  przyniosły poprawy. Prawdopodobnie po 2003 roku w wyniku konfliktu zbrojnego, w tym także wojny domowej, zginęło około miliona Irakijczyków, w większości cywili. Nie dalej jak w niedzielę bomba podłożona pod namiotem z jedzeniem zabiła czternastu szyickich pielgrzymów, raniąc kolejnych 32.
Do reportażu Shadida podeszłam bardzo emocjonalnie. Pierwsze kilkaset stron czytałam dość długo, bo opis krwawych łaźni, w których ginęły dzieci działał na moja psychikę wyczerpująco. Część poświęcona polityce, rodzącemu się dżihadowi czytało mi się bardzo szybko. Nadciąga noc liczy ponad pół tysiąca stron, ale to za mało, by w pełni poznać ten podzielony, tragiczny kraj. Myślę, że Shadidowi wspaniale udało się oddać trwogę życia codziennego Irakijczyków w okupowanym Bagdadzie; równie rzeczowo opisał podłoże konfliktów religijnych, które doprowadziły do wojny domowej.

Pełnia architektury - Walter Gropius

„Nasz wiek produkuje miliony ekspertów; czas zrobić miejsce dla ludzi z wizją.”

Walter Gropius, jeden z największych architektów  XX-go wieku, jest kojarzony z Bauhausem - uczelnią, która wykształciła odrębny styl, będący połączeniem funkcjonalności ze zrozumieniem ludzkiej natury, nowoczesnego wzornictwa z uniwersalizmem. Podobnie jak inny przedstawiciel stylu międzynarodowego, Mies van der Rohe, Gropius był spadkobiercą zarówno Petera Behrensa (przedstawiciel secesji monachijskiej), jak i De Stijl, których formy architektoniczne cechuje prostota i przestronność.
Początkowe rozdziały Pełni architektury skupione są wokół szkoły architektonicznej nowego typu, która zaczęła działać w 1919 roku w Weimarze. Gropius wyłuszcza założenia Bauhausu, oraz jego nowatorstwo w stosunku do „zwykłych” szkół architektonicznych. „Przyświecający szkole cel zakładał tworzenie współczesnej sztuki architektonicznej, która wzorem natury ludzkiej, miała mieć charakter uniwersalny. Nieprzypadkowo skoncentrowano się na obecnie najbardziej naglącym wyzwaniu – niedopuszczeniu do zniewolenia człowieka przez maszyny (…) Pragnęliśmy wyeliminować wszystkie wady wytworów maszynowych, nie tracąc przy tym ani jednej cennej zalety”. Dla Gropiusa ważna była praca zespołowa z kompetentnym koordynatorem, primus inter pares. Największe zagrożenie upatrywał w sztywnej akademickiej edukacji – przy biurku, nie w terenie. Równowaga między doświadczeniem a wiedzą. „Szkolenie powinien otwierać kurs wstępny, ukierunkowany na koordynację prac ręcznych oraz projektowania”. Młody projektant „powinien potrafić trafnie ocenić proces gospodarczy łączący się z późniejszym wytwarzaniem wyrobu na skalę masową, nawet jeśli czas i ilość zużytego materiału mają w procesie projektowania i produkcji znaczenie drugorzędne”. Doświadczenia powinno się szukać bezpośrednio na budowach, na przykład terminując u kierownika budowy, co miałoby się przełożyć na znajomość budulca, tego, jak zachowuje się dany materiał w praktyce. Dużą wagę przykłada również do znajomości złudzeń optycznych i konsekwencjach do ich zastosowania przez architektów; „projektant – jeśli tylko opanuje odpowiednie środki – jest w stanie stworzyć złudzenia zaprzeczające faktycznym pomiarom czy planom”.
Walter Gropius położył podwaliny pod współczesne budownictwo i wzornictwo. Postulował uniwersalność w połączeniu z cechami lokalnymi, oraz adekwatność architektury do wymogów nowoczesności. Jego marzeniem było podniesienie standardów życia klasy robotniczej i niższej klasy średniej. W rozdziale Socjologiczne przesłanki dotyczące mieszkań o minimalnym standardzie miejskiej ludności przemysłowej zawarł założenia nowoczesnego budownictwa z wielkiej płyty, jego zalety w porównaniu z zabudową przestarzałego typu, jakim były kamienice z charakterystyczna „studnią” w środku (chodzi o rodzaj podwórza, na które nie padało światło słoneczne). „Podstawowymi wymogami zdrowego życia są, prócz jedzenia i ciepła, światło, powietrze oraz wolna przestrzeń”. Zaspokojenie tych wymogów upatrywał Gropius w maksymalnym wykorzystaniu przestrzeni i możliwościach technicznych, jak na przykład wentylacja, windy, układ bloków względem siebie i światła słonecznego, przy jednoczesnym uwzględnieniu natury w projektach architektonicznych, takich jak skwery, ogrody na dachach, place zabaw. Gropius chciał stworzyć architektoniczny odpowiednik Forda T: dom dla mas. Jednocześnie uważał na konsekwencje powtarzalności, a w rezultacie nudy i stagnacji „Dobra architektura – pisze architekt - powinna być odwzorowaniem samego życia, co zakłada dogłębną znajomość zagadnień biologicznych, społecznych, technicznych i artystycznych.”
Wizja Gropiusa jest wciąż żywa. W całej Polsce rozsianych jest tysiące blokowisk, które w założeniu miały poprawiać sytuacje mieszkaniową rodzin. Dziś takim krokiem naprzód są domki szeregowe budowane na obrzeżach miast przez deweloperów. Są kompromisem między wiejskimi domkami i domami wielorodzinnymi.
Jeszcze na koniec kilka słów o samym wydaniu: okładka z tektury mnie urzekła, druk jest elegancki. W tekście kilka razy możemy natrafić na zmianę koloru czcionki, jak przypuszczam dla oszczędzenia nam pisania po książce. Bardzo się cieszę, że mamy na rynku wydawnictwo skupiające się na tak wartościowych rzeczach, jak architektura, filozofia (Karakter wydaje miedzy innymi Susan Sontag), dobry esej. 

Follow on Bloglovin

Potargowo

Kiedy pojawiła się możliwość wyjazdu na Targi Książki do Krakowa, nie wahałam się ani chwili. Jechałam zorganizowaną grupą, więc miałam dość ograniczony czas, niemniej jednak udało mi się "odhaczyć" najważniejsze punkty w sobotnim kalendarzu targów.
Przed wejściem była niesamowita kolejka - a ponoć Polacy nie czytają książek! Dwie olbrzymie hale - Wisła i Dunaj, oddzielone są złączką z salami Wiedeń A i Wiedeń B (w W. A o 13-stej odbywało się spotkanie blogerów, do którego "włożyłam głowę" na chwilę dosłownie na chwilkę). Hale robią wrażenie, są przestronne, wysokie, ale przy tej powodzi zwiedzających było i tak tłoczno. 


Wydrukowałam sobie wcześniej plan zaznaczając interesujące mnie stoiska i spotkania autorskie, na których chciałam być. Udało mi się (z fajnymi rabatami) kupić Sens życia (kolejną po Dziwnych zwierzętach i Innej podroży część o Mrówkojadzie i Orzesznicy), zdobyłam upatrzoną Susan Sontag, złapałam Angoli. Nie udało mi się ustrzelić dwu innych książek; jedna prawdopodobnie była wydana zbyt dawno temu, drugiej nie umiałam znaleźć (wydawnictwo Albatros nie miało stoiska?).
Widziałam wiele znanych twarzy: ojca Leona Knabita, Agnieszkę Tyszkę, Wojciecha Cejrowskiego, mignął mi Miłoszewski. Od 12-stej Paulina Wilk podpisywała Znaki szczególne, które bardzo chciałam zdobyć właśnie z autografem. Co prawda z panią Pauliną zamieniłam kilka zdań, ale okazała się miłą, rozmowną osobą. Muszę się pochwalić zdjęciem:
Z lewej Paulina Wilk, po prawej - c'est moi
Niestety, nie udało mi się być na spotkaniu z Dehnelem (promował Matkę Makrynę), nie zdobyłam również tomiku Krzysztofa Siwczyka (a chciałam mu pogratulować nagrody Kościelskich i zdobyć autograf), ominął mnie również Twardoch. 
Za to zrobiłyśmy sobie spacer po jesiennym Krakowie. W Cafe Choco ogrzałyśmy się przy ciepłej kawie, zajadając przepyszny sernik. Na rynku jak zwykle tłum turystów, gołębie i stragany z kwiatami. Może to bliskość czakramu, bo przyjechałam zmęczona, ale niesamowicie pozytywnie naładowana. 
Co do samych targów, to hale były tak ogromne, że nie do ogarnięcia jednego dnia. Żeby tak spędzić na każdym ze stoisk przynajmniej piętnaście minut, to musiał by mieć człowiek dwa tygodnie;) O niektórych wydawnictwach w ogóle nie słyszałam. Z tego co wiem, prawdopodobnie kręciło się po halach wielu moich znajomych, w tym wielu blogerów, ale przyuważyłam tylko jedną blogerkę i jednego znajomego ze studiów. 
Byliście? Jakie macie wrażenia? Duże te Wasze stosy? 






  
Follow on Bloglovin

Bukareszt. Kurz i krew - Małgorzata Rejmer

źródło: LubimyCzytać.pl
Kiedy w 1989 po błyskawicznym procesie stracono Nicolae Ceaușescu i jego żonę, Elenę, miałam siedem lat. Ale pamiętam czarno-białe zdjęcia i rozjuszony, zdesperowany tłum. W książce Bukareszt. Kurz i krew Małgorzata Rejmer wraca do tego momentu, usiłując dociec co sprawiło, że lud "ugryzł rękę, które go karmiła". Ceaușesc, niedouczony syn szewca wyrósł na potęgę dzięki populizmowi i decyzjom władz partyjnych namaszczających go na stanowisko prezydenta. Za jego rządów Rumunia była sterroryzowana, sterowana ręcznie przez osoby, które cierpiały na galopującą megalomanię. I tak oto powstał Dom Ludu, czyli wprost gigantyczny Pałac Parlamentu, dla postawienia którego zrównano z ziemią jedną z najpiękniejszych dzielnic willowych Bukaresztu. Dom Ludu - pisze autorka - zawłaszczył całą południową część Bukaresztu. Zmienił ją nieodwołalnie i zniszczył. Rozerwał tkankę miasta. Gdyby tylko skończyło się na architekturze... Ale nowe społeczeństwo domagało się nowego rozdania i wszystkie dziedziny życia musiały być podporządkowane władzy. Nawet ta najintymniejsza, związana z życiem płciowym. Dekret zabraniający kobietom prawa do antykoncepcji i aborcji zmienił wszystko: stosunki między małżeństwami, sąsiadami, przyjaciółmi, między rodzicami i dziećmi. (…) Do dziś społeczeństwo nie zdążyło wyzdrowieć po tym eksperymencie, który miał budować szczęśliwe, duże rodziny, a okazał się bombą niszczącą więzi między ludźmi (…) setki tysięcy dzieci wzrastały z kompleksem niechcenia. 10 000 kobieta zmarło w wyniku nieudanych aborcji, kobiety były więzione, do więzień trafiali lekarze dokonujący aborcji, a tych dokonywali nie tylko ginekolodzy... Rozdział poświęcony tej tragedii jest jednym z najbardziej wstrząsających, obok innego, poświęconego więzieniom w Rumunii.  
Rumunia oczami Rejmer jawi się jako kraj zniszczony fizycznie, a przede wszystkim psychicznie, kraj okaleczony, który nawet kiedy się śmieje, robi to w sposób posępny; rumuński humor to humor czarny,  komedia rumuńska to wesołe pranie widza po pysku - pisze Rejmer podając przykłady w postaci tytułów takich jak Filantropica, czy Śmierć pana Lazarusa. 
Mimo iż zaczęłam od Ceaușescu, muszę przyznać, że nie on zapoczątkował to, co złe w Rumunii - był tylko nieubłaganą konsekwencją tego, co narastało w narodzie. W 2004 roku komisja Elie Wiesela opublikowała raport, w którym stwierdziła, że Rumunia, spośród wszystkich sojuszników nazistowskich Niemiec, ponosi oprócz samych Niemiec, odpowiedzialność za największy udział w eksterminacji Żydów.
Jaka naprawdę jest Rumunia, jacy są Rumuni, czy mamy prawo ich oceniać? Polecam książkę Bukareszt. Kurz i krew; Rumunia to taki duży kraj, taki nieszczęśliwy, a tak mało o nim wiemy.
Follow on Bloglovin