Inne głosy, inne ściany; Muzyka dla kameleonów - Truman Capote

„Zacząłem pisać mając osiem lat – ni z tego, ni z owego, nie inspirowany niczyim przykładem. Nie znałem nikogo, kto by pisał; mało tego, znałem niewiele osób, które czytały” - tak Truman Capote pisze w przedmowie do Muzyki dla kameleonów.

Truman Persons (Capote jest jego pseudonimem literackim) przyszedł na świat w 1924 roku w Nowym Orleanie, niejednokrotnie odmalowanym przez pisarza w licznych opowiadaniach. Dorastał umieszczany u licznej rodziny, miedzy innymi w Luizjanie, Alabamie i Missisipi. W Monroeville (Alabama) poznał chłopczycę, Harper lee, o której pisałam przy okazji lektuty Zabić drozda.

Od dziecka wytrwale ćwiczył pisanie; w wieku lat siedemnastu publikuje prozę narracyjna w New Yorkerze, Harper’s Bazaar, Atlantic Monthly. Jego pierwszym sukcesem na dużą skalę była powieść Inne głosy, inne ściany wydana w 1948, kiedy Capote miał zaledwie 24 lata. Inne głosy są opowieścią na wpół autobiograficzną, młody chłopak Joel Knox przybywa do tajemniczego Landing by po śmierci matki zamieszkać z nigdy niewidzianym ojcem. Stara ruina stojąca samotnie na odludziu ma swoje sekrety, a zamieszkała jest przez rozbitków życiowych, dziwne indywidua, które mają niebagatelny wpływ na charakter młodzieńca. Capote dość odważnie wyraża się o swoim homoseksualizmie – piękną apoteozę miłości wkłada w usta Dolores z opowiadania stryja Randolfa. Capote funduje czytelnikom prozę ożywczą, jednocześnie o dusznym klimacie, bardzo hermetyczną, niekiedy groteskową, jednak jest to proza marzycielska jak obraz chłopca z tyłu okładki.

Muzyka dla kameleonów jest jedna z ostatnich książek Capote’ego. W większości są to opowiadania, bardziej lub mniej autobiograficzne. Niektóre fragmenty będę pamiętała latami – brawurowa ucieczka pisarza przed policją, oskarżenie o pedofilię jednego ze znajomych, oraz obraz Marylin Monroe. W tomie znajdują się także wywiad z mordercą kojarzonym z „bandą Mansona”, oraz opowiadanie Ręcznie rzeźbione trumny, które bardzo przypomina Z zimną krwią, które jak sam pisarz twierdzi, miało wznieść reportaż na wyżyny literatury. Przyznaje się również do swojej fascynacji Agathą Christie, Henrym Jamesem, Flaubertem, podziwiał Willę Carter.

Czytając Trumana Capote oddycham. To tak dobra proza, że czytanie jej jest rzadką przyjemnością. Uprzednio napisałam, że nie przypadło mi do gustu Śniadanie u Tiffany’ego, ale chyba za bardzo porównywałam je z genialnym filmem. Wrócę do Śniadania. Przed końcem roku przeczytam także Harfę traw. Mimo licznych kontrowersji wokół jego życia, a także literatury (cytował dosłownie i bez zgody swoich przyjaciół) jestem zdecydowaną wielbicielką jego twórczości.