Dom tęsknot - Piotr Adamczyk

Rzadko sięgam po nową beletrystykę, a jeszcze rzadziej po polską nową beletrystykę. Książkę poleciła mi (i pożyczyła) koleżanka z pracy. -Weź, - powiedziała, - spodoba ci się na sto procent. Nie czytałam innych recenzji, nie czytałam nawet słów z okładki. Poszłam na żywioł.

Dom tęsknot wciągnął mnie od pierwszych stron. Napisana żywym językiem, gładko się toczy. I nim się człowiek spostrzeże - książka przeczytana. Wrocławska kamienica, niczym ta na Złotej w Warszawie, skupia mieszkańców z przeszłością; matka głównego bohatera, Piotrka, jest Niemką, która jakimś cudem nie została wysiedlona, ojciec jest przesiedleńcem ze wschodniej wsi, jest i lwowski profesor, piękna Wieczne Potępienie wodzi mężczyzn na pokuszenie (wyobrażałam ją sobie jako podobną do Kaliny Jędrusik), cieć Smok z rozmiłowaną w świętych obrazach żoną, siostra Immakulata, która choć do zakonu już nie należy, dalej przywdziewa habit... A zmieniające się epoki niczym na fotograficznej kliszy, widać na sztandarach, wielokroć prutych i przehaftowywanych.

Bohater dorasta na naszych oczach, a lokatorzy podążają tropem kielicha Lutra, mitycznego skarbu, który miał posłużyć hitlerowskiej propagandzie. Całość jest sentymentalna (w dobrym tego słowa znaczeniu), zabawna, niekiedy poetycka (kiedy Adamczyk pisze o miłości), mądra i ekscytująca. Może wyświechtanym frazesem będzie, kiedy powiem, że bohaterowie Adamczyka to postacie z krwi i kości, ale tak jest w istocie. 

Niedawno czytałam nową powieść Pawła Huelle, która ma z Domem tęsknot bardzo zbieżne watki: tu Breslauerzy, tam Kaszubi, tu Niemka, która została w Polsce, tam również. Tu i tam tajemnica, tam dom jednorodzinny, do którego w czasach powojennych dokwaterowywano, tu secesyjna kamienica z mieszkaniami dzielonymi przez nowych decydentów. Tyle, że odniosłam wrażenie, że Huelle chce zawrzeć wszystko w jednej powieści (moim zdaniem zupełnie nieudany był wątek sadystycznego Francuza i jego pamiętnik, nie kleiło mi się to z wątkiem Szczurołapa, który uważam za najlepszy). Adamczyk jest konsekwentny, nie uprawia sztuki dla sztuki, a siłą rażenia mogłabym go porównać do... Zafona. Wiem, jestem nudna z tym Zafonem, ale dla mnie to taki papierek lakmusowy współczesnej pop-beletrystyki. 

Jestem bardzo ciekawa poprzedniej powieści Adamczyka. I oczywiście, już nie mogę się doczekać kolejnej.