Kochani, przede wszystkim przyjmijcie serdeczne życzenia świąteczne. Dużo zdrowia, szczęścia i czasu na świetne lektury.
W marcu zaliczyłam mniej więcej dziesięć lektur. Mniej więcej, bo dwie jeszcze czytam.
Skończyłam doskonałą Hardą. Jestem pod ogromnym wrażeniem pióra Elżbiety Cherezińskiej, jej wiedzy i wyobraźni. Z niecierpliwością czekam na Królową, którą już zamówiłam.
Czuły barbarzyńca. Jakie to było dobre! Jest w pisarstwie Hrabala coś takiego, co skrobie po dnie duszy, czasem drapnie mocniej, czasem połaskocze, ale nie pozostawia obojętnym. I śmieszno i straszno, ale zawsze wyśmienicie.
Kronika zapowiedzianej śmierci. Kolejna wspaniała, doskonała, genialna! lektura marca. Połknięte jednym tchem opowiadanie Marqueza, które nie pozostawia obojętnym. Akcja znakomicie poprowadzona aż do feralnego, zapowiadanego finału.
Arystokratka na koniu. Wiadomo - cały wieczór chichotania i wybuchów śmiechu.
Sekretne życie krów. No, troszkę rozczarowanie, ale krowy są takimi wdzięcznymi zwierzętami, że mogę o nich czytać cokolwiek, nawet ulotkę wystawy bydła rogatego i nierogacizny ;)
17 marca było jedno z moich ulubionych świąt, które spędzam (jak zwykle) z uchem przy RTE Lyrics. Chciałam wrzucić posta o książce Dublin. Miasto nieodkryte, ale... to nie jest dobra książka... To był ogromny zawód. Książka o niczym. Nieciekawie napisana. Nie widzę w tym Dublinu, tylko ścieki, zaułki może i ciekawe, ale dla autora. Czy ktoś chciałby przeczytać książkę, o dajmy na to Rybniku, czy Gliwicach z perspektywy - a w tej piaskownicy zgubiłam kiedyś grabki, a tu znalazłam pieniążek?
Elegia dla bidoków. Nie podobała mi się.
Zaczęłam, jak już zaznaczyłam na początku dwie książki. Jedną z nich będę czytała pewnie rok, bo mam w PDFie, a na komputerze źle mi się czyta. To Tęcza Grawitacji, kultowa powieść Thomasa Pynchona (nawiasem mówiąc cena papierowego wydania dochodzi do jakichś kuriozalnych rozmiarów na portalach aukcyjnych!).
No i zostały dwie książki: Sekretne życie drzew i Walden. Waldena jeszcze doczytuję i jestem tak zakochana, że obiecałam sobie przy najbliższej okazji sprawić własny egzemplarz. Sekretne życie drzew doskonale się splotło w moim lekturowym grafiku z Waldenem i wyszedł mi piękny, ekologiczno-filozoficzny melanż. O Waldenie pewnie kiedyś napiszę, ale chciałabym go przeczytać raz jeszcze (tak, wiem, przecież właśnie czytam!). Serię Wohllebena polecam każdemu, szczególnie młodzieży. I ja skłaniam się do zdania, że powinna być to lektura obowiązkowa w szkole. Otwiera oczy i uczy empatii.
Robótkowo - powstała szydełkowa torba na książki (i inne fajne rzeczy ;)
Kochani Czytelnicy! Pewnie zauważyliście straszną posuchę na Setnej Stronie. Coraz mniej udzielam się i tu, w "moim" miejscu i na portalach społecznościowych. Blog od jakiegoś czasu jest w zawieszeniu. Nie zamykam go, nie likwiduję, bo te wszystkie lata wiele dla mnie znaczą. Kiedyś z pewnością wrócę z nową energią, z pomysłami, ale - mam wrażenie, że się zaczynam powtarzać, piszę jedno i to samo, do tego coraz mniej. Około 1 dnia każdego miesiąca możecie się spodziewać podsumowania, jak dotychczas, ale na razie się wstrzymam z nowymi recenzjami (poza jedną w przyszłym tygodniu zaległą recenzją). Chodzą mi po głowie większe artykuły, ale muszę wszystko przetrawić, a każdy temat opracować tip-top. Więc kiedy będę miała coś do powiedzenia, to się ujawnię. Na razie - Setna Strona będzie milczeć. Dziękuję Wam za wszystkie komentarze, za czytanie moich opinii oraz podsuwanie tytułów wartych przeczytania. Do widzenia ❤❤❤
W marcu zaliczyłam mniej więcej dziesięć lektur. Mniej więcej, bo dwie jeszcze czytam.
Skończyłam doskonałą Hardą. Jestem pod ogromnym wrażeniem pióra Elżbiety Cherezińskiej, jej wiedzy i wyobraźni. Z niecierpliwością czekam na Królową, którą już zamówiłam.
Czuły barbarzyńca. Jakie to było dobre! Jest w pisarstwie Hrabala coś takiego, co skrobie po dnie duszy, czasem drapnie mocniej, czasem połaskocze, ale nie pozostawia obojętnym. I śmieszno i straszno, ale zawsze wyśmienicie.
Kronika zapowiedzianej śmierci. Kolejna wspaniała, doskonała, genialna! lektura marca. Połknięte jednym tchem opowiadanie Marqueza, które nie pozostawia obojętnym. Akcja znakomicie poprowadzona aż do feralnego, zapowiadanego finału.
Arystokratka na koniu. Wiadomo - cały wieczór chichotania i wybuchów śmiechu.
Sekretne życie krów. No, troszkę rozczarowanie, ale krowy są takimi wdzięcznymi zwierzętami, że mogę o nich czytać cokolwiek, nawet ulotkę wystawy bydła rogatego i nierogacizny ;)
17 marca było jedno z moich ulubionych świąt, które spędzam (jak zwykle) z uchem przy RTE Lyrics. Chciałam wrzucić posta o książce Dublin. Miasto nieodkryte, ale... to nie jest dobra książka... To był ogromny zawód. Książka o niczym. Nieciekawie napisana. Nie widzę w tym Dublinu, tylko ścieki, zaułki może i ciekawe, ale dla autora. Czy ktoś chciałby przeczytać książkę, o dajmy na to Rybniku, czy Gliwicach z perspektywy - a w tej piaskownicy zgubiłam kiedyś grabki, a tu znalazłam pieniążek?
Elegia dla bidoków. Nie podobała mi się.
Zaczęłam, jak już zaznaczyłam na początku dwie książki. Jedną z nich będę czytała pewnie rok, bo mam w PDFie, a na komputerze źle mi się czyta. To Tęcza Grawitacji, kultowa powieść Thomasa Pynchona (nawiasem mówiąc cena papierowego wydania dochodzi do jakichś kuriozalnych rozmiarów na portalach aukcyjnych!).
No i zostały dwie książki: Sekretne życie drzew i Walden. Waldena jeszcze doczytuję i jestem tak zakochana, że obiecałam sobie przy najbliższej okazji sprawić własny egzemplarz. Sekretne życie drzew doskonale się splotło w moim lekturowym grafiku z Waldenem i wyszedł mi piękny, ekologiczno-filozoficzny melanż. O Waldenie pewnie kiedyś napiszę, ale chciałabym go przeczytać raz jeszcze (tak, wiem, przecież właśnie czytam!). Serię Wohllebena polecam każdemu, szczególnie młodzieży. I ja skłaniam się do zdania, że powinna być to lektura obowiązkowa w szkole. Otwiera oczy i uczy empatii.
Robótkowo - powstała szydełkowa torba na książki (i inne fajne rzeczy ;)
Kochani Czytelnicy! Pewnie zauważyliście straszną posuchę na Setnej Stronie. Coraz mniej udzielam się i tu, w "moim" miejscu i na portalach społecznościowych. Blog od jakiegoś czasu jest w zawieszeniu. Nie zamykam go, nie likwiduję, bo te wszystkie lata wiele dla mnie znaczą. Kiedyś z pewnością wrócę z nową energią, z pomysłami, ale - mam wrażenie, że się zaczynam powtarzać, piszę jedno i to samo, do tego coraz mniej. Około 1 dnia każdego miesiąca możecie się spodziewać podsumowania, jak dotychczas, ale na razie się wstrzymam z nowymi recenzjami (poza jedną w przyszłym tygodniu zaległą recenzją). Chodzą mi po głowie większe artykuły, ale muszę wszystko przetrawić, a każdy temat opracować tip-top. Więc kiedy będę miała coś do powiedzenia, to się ujawnię. Na razie - Setna Strona będzie milczeć. Dziękuję Wam za wszystkie komentarze, za czytanie moich opinii oraz podsuwanie tytułów wartych przeczytania. Do widzenia ❤❤❤